Rozdział 7

‘Ocal mnie, nim zatracę wiarę w sens’

Szybkość.  Czym ona jest? Czy to ilość czasu jaką potrzebujemy do zrobienia czegoś ? Chyba tak. Niektórzy lubią żyć szybko, albo tak im się wydaje, jednak teraz wszyscy tak żyją. Ja kiedy tańczę zatrzymuje ten biegnący w zastraszającym tempie czas. Jestem w innym miejscu. Jestem wtedy taka beztroska.

Kiedy dowiedziałam się, że za raptem tydzień czasu są Mistrzostwa Polski nie mogłam uwierzyć, że tyle czasu już minęło i było mi z tym niewyobrażalnie źle. Bałam się, że nie będę wstanie dojść niejako fizycznie, ale i psychicznie do tego przedsięwzięcia. Działo się wiele. Kiedy już Michał odwoził mnie do domu dowiedziałam się kilku rzeczy jedna z nich był fakt, że w szpitalu przyjmujący był moim narzeczonym co oczywiście strasznie mnie zdziwiło. Nie wiedziałam, że obcy człowiek może na tyle się zainteresować i zaangażować w moją sprawę, że udaje przed innymi kogoś bliskiego mojego serca. Oczywiście próbowałam udać, że informacja ta w ogóle mnie nie rusza, a w głębi mnie było mi tak niewyobrażalnie gorąco, ręce nerwowo zaciskały się na wątłym i lekko bolącym udzie.

Strasznie dziwnym uczuciem, było odzyskanie w pewnej części słuchu. Było to dla mnie niewiarygodnie dziwne uczucie, mimo że przecież niedawno słyszałam. Jednak przyzwyczaiłam się do życia w ciszy. Uciekałam wtedy od pewnego rodzaju problemów i nie słyszałam komentarzy ludzi na niektóre tematy. Oczywiście, to nie tak, że ja tego słuchu odzyskać nie chciałam, bo było to by jedno z kłamstw. Chciałam odzyskać słuch, bo bycie inwalidą w naszym kraju oznacza wiele nieprzyjemności. Ludzie patrzą na Ciebie jak na jakiegoś wyrzutka. Kiedyś Amelka powiedziała mi, że są ludzi niepełnosprawni nie ma inwalidów, ani innych. Bycie niepełnosprawnym to stan umysłu. Tylko ludzie których psychika nie wytrzymuje pewnego rodzaju piętna to tych nazywamy niepełnosprawnymi. Ja przez swój defekt, przez swoją pewnego rodzaju niepełność stałam się kimś innym, kimś kim chciałabym być i wcale nie czuje się gorsza od innych słyszących ludzi, bo wiem, że ja mam swoją wartość. Nie potrzebuje litości ani innych ulg, bo ja niepełnosprawna nie jestem.

-Kiedy idziesz na próbę ? –pyta chłopak by przełamać dziwną ciszę i atmosferę miedzy nami

-Postaram się już dziś, Alek pewnie nie wie co dalej, czy tańczymy czy nie. I ja muszę poprawić swoje solówki- odpowiadam, a mam wrażenie, że głos mi drży jak na przedstawieniu w przedszkolu gdy miałam wygłosić piękny wiersz o pomidorze

-Mogę przyjść? –pyta, i gdy widzi moje zmieszanie i wielką konsternacje dopowiada- Lubię patrzeć jak tańczyć, bo jesteś niesamowita w tym co robisz.

-To pewnie tak jak i ty i siatkówka- wypalam i po chwili gdy do mózgu dochodzi sens wypowiedzianych przeze mnie słów milknę, a odpowiedzią jest ciche ‘chyba’ przyjmującego i mój perlisty śmiech. Nie wiem, dlaczego tak zachowuje się przy tym chłopaku, ale to nie przypomina mnie. Jestem taka inna, otwarta, bezczelna, a zarazem taka cicha, krucha i delikatna. -  Więc jeśli nie byłby to dla Ciebie problem mógłbyś od razu jechać na salę?- pytam, na co dostaje otwierające skinienie głowy. Po około kwadransie stoję naprzeciwko mojej blaszanej zielonej szafki w której wiszą ciuchy na tak zwany wszelki wypadek. Ubieram je pośpiesznie i wychodzę na tak dobrze mi znaną salę. Podchodzę do mojej trenerki i wtulam się w nią mocno i opowiadam o tym, że mogę znów słyszeć. Szczęście na jej twarzy jest nie do opisania. Alek zjawi się w szkole za jakieś 45 minut.

-Łuki pokażesz nam na co Cię stać? – mówi i włącza muzykę dosyć głośno. W  moim aparacie słuchowym powstaje jakieś spięcie, bo z ponownym krzykiem upadam na kolana łapiąc się mocno za włosy. Po chwili znajduje się przy mnie chłopak, który pyta co się ze mną dzieje.

Byłem taki szczęśliwy, że wsiadła ze mną do auta. Kiedy jestem z nią zachowuje się jak 5 letni gówniar. Jestem inny, taki spełniony. Pozwoliła mi przyjść do siebie na próbę, nie chciała zwlekać. Gdy przyszła przebrana w te zwiewne ciuchy była taka delikatna, prawdziwa. Serce biło mi w zastraszającym tępię. Gdy rozmawiała ze swoją trenerka to uśmiechała się w taki sposób, że chciałbym żeby uśmiechała się tak do mnie co dzień i tylko do mnie. Po chwili zaczyna rozbrzmiewać się muzyka, ale ona zamiast tańczyć upada z tym przeraźliwym krzykiem na ziemie, łapiąc się rękoma za włosy. Jednym susem znajduję się koło niej.

-Łucja, co się dzieje powiedz coś ? – słowa z mojej buzi wypadają jak pociski z karabinu maszynowego

-Tak strasznie piszczy, boli- odpowiada, i wtedy przypominam sobie słowa doktora dotyczące jej aparatu słuchowego, który czasami może się nie zaaklimatyzować, przekręcam jej głowę lekko do siebie i ręką gładzę jej włosy szukając malutkiego pokrętełka koło ucha. Jej włosy są idealne. Miękkie jak puch. Po chwili odnajduje przyrząd i lekko go przekręcam. Dziewczyna wtula się momentalnie do mnie. Ciepłe powietrze wypływające z jej ust ogrzewa moją szyje przyprawiając mnie o okropne dreszcze. Gdzieś tam w głębi siebie modle się, żeby ich nie zauważyła

-Dziękuje –mówi, a moje ramiona jeszcze mocniej zaciskają się na jej ciele. Po chwili podbiega do nas kobieta i ten czar pryska. –Boże Łucyjko czy wszystko w porządku- kuca koło nas, ja momentalnie puszczam dziewczynę z uścisku i wstaje kierując się w stronę okna, by dać upust emocją-  Tak – odpowiada- W moim aparacie zrobiło się jakieś spięcie, ale Michał je naprawił. –mówi. Próba trwała około 30 minut. Zaproponowałem, że zawiozę ją do domu i przywiozę na następną próbę, niechętnie ale się zgodziła. Czułem, że jestem w dobrym kierunku do celu wtedy jeszcze mi nie znanego.

Ból który pojawił się w mojej głowie nie był wielki, tylko decybele tamtego ‘piszczenia’ były niewyobrażalne. Nie wiedziałam co mam zrobić. Jak postąpić, żeby ten cholerny dźwięk przestał dudnić w mojej głowie. Po chwili Michał dotykał mojej głowy i dźwięk ustał, a ja momentalnie znalazłam się w jego obięciach w których znalazłam ukojenie nie tylko ciała, ale przede wszystkim duszy. Wyszeptałam ciche dziękuje, a przez moje ciało przepływało milion gorących i szybkich dreszczy. Próba trwała około 30 minut, potem udałam się do domu. Oczywiście przyjmujący uparł się, że zawiezie mnie do domu, a potem z powrotem na próbę.

-Poczekasz na mnie czy wejdziesz na herbatę –pytam

-Idź sama, pogadaj z matką- mówi, a przez moje ciało przechodzi dziwne uczucie. Zastanawiam się czyżby chłopak nie miał z nią ‘miłego’ inaczej spotkania w szpitalu

-Dobrze- powiedziała i szybko ruszyłam w kierunku klatki schodowej, gdy minęłam próg miałam łzy w oczach nie wierzyłam w to co widziałam. Wszystkie rzeczy ojca były porozrzucane po mieszkaniu.

-Mamo co to do cholery jest- krzyczę, a ona wychodzi z jednego z pokoju- Co te rzeczy tutaj robią? Czemu je dotykasz-  wytykam jej – czemu nie przyszłaś do mnie do szpitala, kiedy najbardziej Cię potrzebowałam- pytam, na co dostaje cichy ironiczny śmiech

-Wiesz, on zginął przez ciebie, nie mogę na ciebie patrzeć – a wtedy dochodzę do wniosku, że nie mam matki. Że muszę zabrać, rzeczy ojca i jak najszybciej się wyprowadzić, najlepiej do babci. Ona zawsze mnie rozumiała- Dobrze, po próbuje przyjdę po swoje rzeczy, nie będziesz już miała córki – próbuje jej odpowiedzieć ze stoickim spokojem i wybiegam z mieszkania. Widzę go. Oparty jest o maskę swojego samochodu, ale gdy mnie dostrzega momentalnie się prostuje, a ja znów potrzebuje jego silnych ramion, które po chwili odnajduje

-Rozumiesz, ona powiedziała, że przeze mnie on zginął. Jestem niczym. Straciłam obojga rodziców. Jak ja sobie poradzę? – mówię, a on tylko głaszcze mnie swoją ogromną ręką po plecach które tak mocno drżą.

-Poradzimy sobie jakoś, pomogę Ci. Obiecuje. Dziś śpisz u mnie i nie ma innej opcji. Nie masz nic do gadania.- mówi

-Ocal mnie, nim utracę wiarę w sens- mówię, a on lekko muska moje usta.

________________________

UUhugugugugugguguggugug jeszcze 2 rozdziały i epiloggg. Skróciłam tą historię. Jestem taka zła. :<

Mamy pierwszy pocałunek

Mam nadzieję, że wypowiecie się na jeden ważny temat : Pierwszy ma się pojawić prolog o Nowakowskim czy o Kosoku?

Druga sprawa, co sądzicie o naszym nowym trenerze reprezentacji. ??

No i wygrany mecz w jak pięknym stylu no i piękny fenomenalny najlepszy Pit 

Masz do mnie pytanie? ASK !!

Zapraszam Nowakowski/Kosok/Włodarczyk

Pozdrawiam Anka :*